"ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး စီးကာသြား ေရကူးၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့"(ခရမ္းျပာထက္လူ)

သိပ္သည္းတဲ့ညအေမွာင္ရဲ႕ ရႊံ႕ေစးႏုန္းနဲ႔ ႏြံထဲက

ကုန္း႐ုန္းထလာတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား အေတာင္ပံမ်ားနဲ႔

ဝဋ္ေၾကြးမ်ား

ဝဖိုင့္ဖိုင့္ျမက္ေျခာက္လို

နာလန္ထခါစ မီးေတာက္လို

ၿမိဳ႕ေတြ ျမစ္ေတြ ပင္လယ္နဲ႔ေတာင္တန္းေတြ

နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြ ျဖတ္ေက်ာ္လို႔

ဒုကၡေတြ တာလႊတ္လိုက္သလို

ျမင္းေတြေမာင္းသြင္းလိုက္သလို

ငါတို႔လာခဲ့ၾက။

ဒီလိုေတာ့မဟုတ္ဘူး။

စပိန္ေတြ ျပင္သစ္ေတြ အဂၤလိပ္ေတြ ဂ်ာမာန္ေတြ

စတဲ့ အျဖဴေကာင္ေတြ ေရေၾကေျမေၾကာ

ေရနံေၾကာရွာသလို

ဒီလိုေတာ့မဟုတ္ဘူး။

သြားဆရာဝန္နဲ႔ေတြ႕ဖို႔

အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ မေမြးႏိုင္မဖြားႏိုင္ျဖစ္သမို႔

အင္ဒိုေတြ မေလးေတြ ဘဂၤလားေတြ ဖီလစ္ပင္းေတြ

လာသလို

ငါတို႔လာခဲ့ၾက

အေလအလြင့္သစ္ရြက္လို

“ငါ့ေရွ႕ ထြက္သြားစမ္း”

မင္းဟာသစ္သားထဲျမဳပ္ဝင္ေနတဲ့ သံပဲ

“ေရွ႕တမံသလင္းေပၚ လဲေသေနတဲ့ ေဟ့ … ငရဲသား”

မင္းဟာမီးေတာက္ကို လွမ္းလွမ္းဟပ္ေနတဲ့ ထင္း႐ွဴးသားပဲ

ငါးျပားေစ့ ငါးမူးေစ့ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္လို

ငါဟာလိမ့္သြားေပါ့ ငါတို႔ဟာ လြင့္သြားေပါ့

ငါ့မ်က္ရည္ေတြေပၚမွာ ေလွေတြေမွာက္ေနတယ္

ငါ့ပါးျပင္ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွာ သစ္ပင္ေတြတဘိုင္းဘိုင္း

လဲက်

ငါ့ပါးစပ္ထဲက ေရေတြ မီးေတာက္ေတြတေဝါဝါအန္ထြက္

ငါ့ဆံပင္ထဲမွာ ဒုကၡေတြသန္းနဲ႔ခ်ီ

သန္းေတြလို တရြရြသြားလာလို႔

ငါ့ပုခံုးေပၚမွာ ကမၻာလံုးႀကီး ေနလံုးႀကီးလို လည္ပတ္လို႔

ငါလာခဲ့တယ္ ငါနဲ႔ငါေတြလာခဲ့ၾက အဲဒီေနရာက

ညီေလးေရ ခုေတာ့

ဒီအခန္းထဲမွာ ငါနဲ႔ငါေတြ

စူးေတြ ေဆာက္ေတြ လႊေတြနဲ႔

ထြင္းထုကိုက္ျဖတ္ခံထားရတဲ့ လက္ျပတ္ေျချပတ္ေခါင္းျပတ္

ေတြလို

မၿပီးဆံုး/မစရေသးတဲ့ ႐ုပ္တုေတြလို လဲေလ်ာင္း

ေခါက္ဆြဲေျခာက္အစည္းေတြ

စုစည္းသိုေလွာင္ထားတဲ့ေသတၱာတစ္လံုးလို

ဒီအခန္းထဲ ၿငိမ္ဆိတ္

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ျပဳတ္က်လာတိုင္း

ျပဳတ္ထြက္ေနတဲ့ အ႐ိုးအဆစ္ေတြ

ပူလိုက္တာကြာ ဟိုလွည့္ဒီေစာင္း

ငါ ေျမာင္းထဲေရာက္ၿပီလား

ဟိုေတြးဒီေတြး ငါကမ္းနဲ႔ေဝးၿပီလား

ငါ့အေတြးဟာ ငါ့အသက္ကိုလုပ္ႀကံဖို႔အထိ ကမ္းလွမ္း

အသက္႐ွဴသံေတြ

လိုရာစမ္းမေတြ႕တဲ့ဒီလိုညမ်ိဳး

ေဆးေပးမီးယူ တယ္လီဖုန္းေခၚသံေတြနားစြင့္

ငါ့ကို သစ္ပင္ေပးပါ

ငါ့ကို စမ္းေခ်ာင္းေပးပါ၊ ငါ့ကို

ပါမစ္ေပးပါ၊ ငါ့ကို ငါးကင္တစ္ေကာင္နဲ႔

အရက္ျပင္းျပင္းတစ္ခြက္ ေပးပါ၊ ငါ့ကို

ငါ့အေမကိုေခၚေပးပါ၊ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား

လမ္းဟာ က်ကြဲေလေပါ့၊

ငါတို႔

အာ႐ံုေၾကာေတြ အဆမတန္ပြင့္ကာ

မ်က္လံုးေတြ မီးဖြင့္ေမာင္းလို႔

တုန္ယင္စြာ

အလုပ္ေၾကာ္ျငာ သတင္းစာကို ကိုင္လို႔

ထိုင္ေနသလား ထေနသလား လမ္းထေလွ်ာက္ေနသလား

စီးကရက္ျပာကို ေျခြမိသလား၊ မေသခ်ာ

ဆိုဖာခံုေတြနဲ႔ စားပြဲခံုေစာင္းေတြမွာ ငိုက္မ်ဥ္း

မသာေကာင္ေတြလို တို႔လို႔တြဲေလာင္း

ဟိုတစ္စ သည္တစ္စ ထင္႐ွဴးသားအစေတြ

ျပန္႔က်ဲေန သလို

အခန္းရဲ႕ေထာင့္မွာ

ဖဲ ၃ ခ်ပ္ျဖတ္လမ္းနဲ႔ အေျခအေနကိုဆြဲဆန္႔

ျဖစ္သလိုျဖဳန္းတီးပစ္ေနတဲ့ ေျပရာေျပေၾကာင္းေတြ

ၿပီးရင္ၿပီးေရာ မူးယစ္ျခင္းကို ေျပာင္းေရႊ႕ပစ္ေနတဲ့

ေပါ့ပါးျခင္းေတြ

ေသမလို ရွင္မလို သြားေနတဲ့စကၠန္႔လို

ဆားလိုေနတဲ့ ဆာေလာင္မႈေတြ

လမ္းမကိုစူးစိုက္ စိုက္ထားတဲ့အရင္းအႏွီးေတြ သတိရ

သူ မေၾကာက္ေၾကာင္း ျပတင္းေပါက္မွာေလခၽြန္လို႔

ပန္ကာေလဟာ

အခန္းရဲ႕အပူခ်ိန္ကို ကုန္ေအာင္မစုပ္ထုတ္ႏိုင္

လက္ညွိဳးနဲ႔လက္မၾကား

ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ေဖာင္တိန္တစ္လက္ဟာ

ရွိသမွ်ေသြးကိုအန္ထုတ္

စာရြက္က စကားလံုးကို မစုပ္ယူႏိုင္

အလြမ္းဟာ တစ္ဆို႔

အနာဂတ္ဟာတစ္ဆို႔ ဆို႔နဲ႔႐ိုက္ဖြင့္လို႔မရ

သစ္ရြက္ေတြ တြန္႔လိမ္ေကာ့ပ်ံေနသလို

ခန္ဓါကိုယ္ေတြ ည ၁၂ နာရီ ၁ ခ်က္ တြန္႔လိမ္ကြဲအက္

အသက္ကို ဝေအာင္႐ွဴ

ကေယာင္ကတမ္း အရက္ကိုမွ်ေသာက္

ေခ်ာက္ခ်ားမႈကို ေဖ်ာက္ထားရတယ္။

လူတိုင္း လကို ေက်ာ္ၿပီး ၾကည့္ေနၾက

အလြမ္းကို အသင့္အေနအထားကိုင္လို႔

အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ ဝင္ႀကီးက

အေမ့ႏို႔ပိန္ကိုလြမ္း အေမ့အားကို တဖ်န္းဖ်န္းတမ္းတ

“အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ အလြမ္းစိတ္

တိတ္တဆိတ္ေရာက္လာတယ္”

အဲဒီလို အလုပ္အကိုင္မရွိတဲ့အခါ

၂၄ နာရီ ေျမၾကြက္ေတြလို ခိုေအာင္း

ေခါင္းကို အခန္းထဲလွိမ့္သြင္းထား

ေလမခၽြန္ရဲ လက္မျပရဲ

ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ အစြန္းမထြက္ရဲၾကဘူး

ငါတို႔ဟာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ခံထားရသလို

အဝတ္စုေတြလို ဟိုေနရာ ဒီေနရာ

စားၿပီးသား ပန္းကန္ေတြ စုပံုထားသလို ဆန္းပံုမ်ား

ဆိုပါေတာ့

ငါတို႔ဟာ တန္ဆာမဲ့ၾကတယ္

ငါတို႔ဟာ ဗီဇာမဲ့ၾကတယ္

ငါတို႔ဟာ လြတ္လပ္ေရးမဲ့ၾကတယ္

ငါတို႔ဟာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ မသမ္းေဝႏိုင္

မိေဝး ဖေဝး

ပန္းၿခံထဲ ဆင္းမေငးႏိုင္

စားသုတ္သုတ္ ျပန္သုတ္သုတ္

စုပ္တသပ္သပ္ အစုတ္အျပတ္

ဆုတ္ၿဖဲထားတဲ့ စကၠဴအပိုင္းအစေတြလို

ဘီယာတစ္ခြက္မွာ

ေကာ္ဖီတစ္ခြက္မွာ စိတ္တေခ်ာက္ေခ်ာက္

ေနာက္ေက်ာေဖာက္ဝင္လာမယ့္ ဓားေစာင့္ေနရသလို

လမ္းေတြေပၚမွာ

ကားမွတ္ေတြနဲ႔ MRT ဘူတာ႐ံုေတြမွာ

မ်က္လံုးလို ခၽြတ္ခ်မထားရဲ

အၿမဲေကာက္စီးထားရတယ္

သတိနဲ႔၊ သတိမရွိတဲ့အခါ

ဒီမွာ အၿငိအစြန္းကိုျဖဳတ္လို႔မရ

အေမ့ရဲ႕သားေကာင္းဘဝမွ

ေလာကသားေကာင္ဘဝကို ကူးေျပာင္း

ေရစီးေၾကာင္းေျပာင္းရတယ္

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေတြ႕ရင္

အဆင္ေျပသလား

ဆက္ၿပီးစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသးသလား

ကံစိတ္ဥတု အာဟာရ

ေက်နပ္စရာ က်န္ေသးသလား

ဘုရားနဲ႔ တရားနဲ႔ ဇာတိေျမနဲ႔

ငါတို႔ဒဏ္ရာမ်ားကို မေမ့နဲ႔

ေတြ႕ရင္ မတန္တဆအားေပး၊ ဒီမွာ

မတန္တဆ ေသြးေတြ အစုပ္ခံရတာ

ေမ့ထားၾကေသးတယ္

ဒီလ ဘယ္ေလာက္ပို႔လိုက္ၿပီလဲ

ေငြစကၠဴေတြမွာ ေခြ်းေတြရြဲလို႔

ရႊဲေနတဲ့ ေခြ်းေတြေပၚမွာ

အႏၱရာယ္ဟာ ပုန္းေအာင္းလို႔

ငါ ေဒါသျဖစ္မိတာက

ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးစီး ၿမိဳ႕ႀကီးထဲဝင္ၿပီဆိုတာနဲ႔

အားလံုးအဆင္ေျပ ဆင္ေတြ ျမင္းေတြ စိန္ေတြ ေရႊေတြ

အေသအလိုက္ခံရသလို ဘုမသိ ဘမသိ

ဘင္ေပၚက တုန္ခါေနတဲ့ဖုန္႔မႈန္႔ရဲ႕

ေနျခင္းတရားကို မသိ

ကြန္တင္နာအေဟာင္းထဲ

ၾကြက္ေတြလို ဒီမွာေန ဒီမွာစား၊ ဒီမွာ

ဗံုးခိုက်င္းလို၊ ဒီမွာ

ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးထားသလို

ႏြံလည္းနစ္ ကၽြန္လည္းျဖစ္ခဲ့တာကို မသိၾက

ဒါ၊ ငါ့သားရဲ႕ ငါ့ကားေလ

ငါ့စကားနားေထာင္ ငါ့နားေတာင္း တေျပာင္ေျပာင္

ငါ့သား အသက္ေပါင္ထားရတာ ထည့္မေျပာ။

ေျခတစ္ဖက္ ငါးမန္းအကိုက္ခံထားရသလို

ယိုဆင္းေနတဲ့ ေန႔မ်ား

၁၀ ထပ္ ၁၅ ထပ္ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္

သံဖရိန္ေတြ ေဆးပံုးေတြနဲ႔ ဧရာမမွန္ခ်ပ္ႀကီးေတြ

တနင့္တပိုး သယ္တင္သယ္ခ်

ဘယ္ဘဝ အဆက္လဲ

ေျခတစ္ဖက္ဟာ စစ္ပြဲမွာ မိုင္းနင္းမိသလို

ၾကာေတာ့ ဒရြတ္ဆြဲ အခက္အလက္ေတြကို

ခက္ခက္ခဲခဲ ခဲထားၾက၊

ငါ့သားဟာ ခုဆို ဆိုသေလာက္ခရီးေပါက္

ေခါက္ခ်ရင္ အ႐ိုးမွက်န္ပါေတာ့မလား သူတို႔မသိ

အမွတ္တမဲ့ေတြးေခၚ

ေသနတ္ပစ္သလို လြန္သြားေတြနဲ႔

ေရွ႕နံရံထုႀကီးကို ထိုးခြ

ဆြလို႔သမွ် ဆယ္ေပါင္တူတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔

တဒိုင္းဒိုင္းျမည္ေအာင္ ၿဖိဳခ်

အဲယားကြန္းပိုက္လိုင္းေတြဆင္ဖို႔

အေပါက္ေတြေဖာက္ရ

ေပါက္ထြက္လာတဲ့ ငါတို႔အေရးျပားေအာက္ကေခြ်းေတြ

ေစာင္တစ္ထည္လိမ္က်စ္ ညွစ္ထုပ္လိုက္သလို

နဖူးကေခြ်း ေျခမက်

အဲဒီစကားဟာ လူရာမဝင္

ငါတို႔ဟာ ေက်ာက္ေတာင္

ငါတို႔နဖူးေပၚက ေရတံခြန္စီးက်သလို

ေခြ်းဆိုတာ အဲသလိုရြာက်

မခ်လို႔မရဘူး ကိုယ့္လူ

လူဆိုတာ ျဖဳတ္လိုက္တပ္လိုက္

ျဖဳတ္တဲ့အထဲ ငါတို႔ပါသြားရင္ အစုတ္အပဲ့လို

ေနေရးထိုင္ေရး သြားေရး လာေရး လမ္းေဘးပဲ

ဒါေတြကိုလည္း သူတို႔မသိ

သူတို႔မသိတဲ့ ငါတို႔ဟာ

ပိုက္ဆံေတြလည္း မီး႐ႈိ႕ရတယ္

လူေသေတြလည္း ေရခ်ိဳးေပးရ

ကၽြန္းတစ္ကြ်န္းေပၚ မြန္းတည့္ငရဲလည္းခံရ

ဘာသာစကားေတြ ဗြက္ေပါက္

တေဒါက္ေဒါက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚ

စကတ္ေတြ လြင့္ဝဲ

ေပါင္သား ျဖဴျဖဴ ညိဳညိဳေတြေအာင္

လႊတိုက္ လွီးျဖတ္ ေကာ္ပတ္စား

အိမ္မွာေတာ့ သူဟာ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးေပါ့

ခုေတာ့ သူဟာ ေရကူးကန္ကိုတူးလို႔

ျမက္႐ိုင္းေတြကို ရွင္းလို႔

ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ သူဟာ ဂုဏ္သေရရွိေပါ့

ခု သူဟာ အမိႈက္အစအနေတြ ရွင္းလို႔

အိမ္သာေတြေဆးေၾကာလို႔

တစ္ခါတေလေတာ့ ေလလြင့္ဖိတ္စင္

ႏိုက္ကလပ္ေတြ၊ ဒစၥကိုကပြဲေတြနဲ႔

Girl Friend ေတြ Country Style ေတြနဲ႔

အ႐ိုးေခါင္းခါးပတ္ေတြ သိန္းငွက္မ်က္လံုးေတြနဲ႔

ၿမိဳ႕ႀကီးထဲထြက္လာ ၿမိဳ႕ႀကီးကို မ်ိဳေတာ့မယ့္အတိုင္း

ကမၻာႀကီးကို ေရွ႕တည့္တည့္က ဝင္တိုက္ေတာ့မယ့္အတိုင္း

ငါတို႔ဟာ ေငးေမာ ေငါထြက္ေနတဲ့ နတ္ဘံုနတ္နန္းေတြ

ဘီကီနီေတြ ဝိုင္အရက္ေတြ မိုးၿခိမ္းသံေတြ

တရားဝင္ လိင္ဆက္ဆံေရးဌာနေတြ

ကိုယ့္လူရဲ႕

ဒီမွာ တစ္ည ၅ေဒၚလာ ေပးအိပ္ေနရတဲ့ေကာင္ေတြလည္းရွိ

ဘာသာစကား ၃၊၄မ်ိဳးနဲ႔

ငိုယိုေပါက္ကြဲေနတဲ့ေကာင္လည္းရွိ

Goodbye ကၽြန္ေတာ္မရေတာ့ဘူး

ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ေကာင္လည္းရွိ

ဒီမွာ၊ မနက္ ၅နာရီ ေဝလီေ၀လင္း

သူမ်ား အသားတံုး အေပၚယံရွပ္လွီး

သူမ်ားအသီးအရြက္ သူမ်ားအဆီအသား

ေရာသမေမႊ ေျပးထြက္သြားတဲ့ အေကာင္လည္းရွိ

ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ဝက္တစ္ေခါင္းလံုး ၇ ေဒၚလာ

ပန္းသီးတစ္လံုး ဆင့္ ၅၀

ၾကက္ဥတစ္ကဒ္ ေကာ္ဖီမစ္တစ္ထုပ္

အလုပ္မရွိ အလုပ္ Gameတဲ့အခါ

ေခါက္ဆြဲေျခာက္နဲ႔ ဆီထိုး

ကိုယ့္အင္ဂ်င္ကိုယ္ျပန္ႏိႈးရတဲ့ အခန္းေတြျပည့္လို႔

ကံတရား

ကံတရားက ကံ ကစားလြန္း

အိမ္မွာ လဲမႈိေတြလို လြင့္ခဲ့သမွ်

ေရတစ္ပံုးမဆြဲ ထင္းတစ္ေခ်ာင္း မခြဲခဲ့သမွ်

ဒီမွာ သံတံုးသံခဲ လည္ပင္းဆြဲထားရသလို၊ ေလးလံ

ေလးဘက္ေလးတန္က အသံေတြနားေထာင္

ေနာင္တမရွိ၊ တစ္ပဲတစ္ေရြး လႊတ္လို႔မရ

အလုပ္ရမွ အလုပ္ရွိမွ

ေန႔ညအလုပ္ လုပ္ရမွ

အလုပ္ရမွ ျပဳတ္မက်မွာ

ဆိပ္ကမ္းမွာ ေဘာတံတားမွာ သေဘၤာသံေခ်းခြာမလား

ရတယ္

ည ၉ နာရီ ၁၀ နာရီ ဘတ္ေဒးမွာ Part timeဆင္းမလား

ရတယ္၊ စားပြဲထိုး၊ ကားေရေဆး၊ ေဆးသုတ္သမား

ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုအယက္

“Yes or No” ၂ခုနဲ႔သြား၊ ရတယ္

ဒီမွာ ေအးဂ်င့္ေတြ ပြဲစားေတြ

ကိုယ့္အသားထဲက ျပန္ထြက္က်လာတဲ့ ေလာက္ေတြ

တစ္ေန႔(ဒီတစ္ေန႔အေၾကာင္းျပန္ေျပာရရင္)

ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႕ရတာ ဒီေန႔အဖို႔

ဘုရားသခင္နဲ႔ ဆံုလိုက္ရသလိုပဲ

ဝမ္းသာအားရ သေဘၤာသားအိုႀကီး

အလုပ္မရွိ လမ္းမေပၚမွာ လမ္းရွာေနတုန္း

အလုပ္ရွိသူနဲ႔ ပက္ပင္းတိုး ေရာ့ ရွိသမွ် အစိမ္း ၁ဝဝ

ေနစရာ ထိုင္စရာ မနက္အလုပ္ဆင္းရမယ့္ေနရာ၊ ကဲ

Follow me ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့၊ ပြဲစားက ပြဲျပတဲ့အခါ

တစ္ေနရာရာမွာ အားလံုးစုေဝး မနက္ျဖန္ကိုေတြးေမွ်ာ္

ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေသာင္တင္ေနတုန္း

ညမွာ “ယပလက္” တစ္ေကာင္

စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေသာင္းက်န္း ငါတို႔ေနခဲ့တဲ့အိပ္ခန္း

ရဲေတြ အိမ္လိုက္ဖမ္းေတာ့ ျဗဳန္းခနဲ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ

ေသသူေရာရွင္သူပါ ဘုရားတ Passportေတြထုတ္ျပ

“ဘိုင္ဘြတ္ခ္ အိုင္ဘြတ္ခ္”

ရယ္ရမလိုလို ငိုရမလိုလို ရဲေရွ႕မွာဒူုးေထာက္

အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ပါးအ႐ိုက္ခံရသူနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြး

သေကာင့္သားေတြရဲ႕ သနားၾကင္နာမႈမွာ

“ခင္ဗ်ားအသက္ႀကီးၿပီ”

ေစာေစာက သေဘၤာသားအိုႀကီးလည္း

ကံတရားနဲ႔ လြတ္ေျမာက္လမ္းေပၚျပန္ေရာက္သြား

ဒါ ဘုရားသခင္ရဲ႕လွည့္စားမႈ

ပြဲစားက ဘုရားသခင္ကို လူယံုလႊတ္ကာခိုင္းေစမႈ

ဒီလိုနဲ႔ လူစုကြဲသြားတယ္

ခက္တာက ဒီမွာ

ေရႊေရႊခ်င္း ရွင္းလို႔မရ

ေရႊေရႊခ်င္း နမ္းလို႔မရ

ေရႊေရႊခ်င္း ေဝးေဝးေနမွ

အၿမီးက်က္ အၿမီးစား

ေခါင္းက်က္ ေခါင္းစား

ကားအစည္းေျပသလို တစ္ေယာက္တစ္လမ္း

တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စမ္းတဝါးဝါးရွိၾက

အဆဲအဆိုခံ အဆံုးအ႐ႈံးခံ

နံရံေတြမ်ားလာတဲ့အခါ

ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္၊ ဒီထက္

နံရံေတြနံေစာ္လာတဲ့အခါ

လမ္းေဘးမွာ

တရားမ၀င္ စီဒီခ်ပ္ေတြေရာင္းလို႔

မိုက္ေၾကးခြဲ ဂိုဏ္းစတားေတြနဲ႔သတ္ပုတ္လို႔

ေလလြင့္ၾက

ကိုယ့္အဓိပၸာယ္ကိုယ္ ဖ်က္ဆီးၾက

တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းေလာက္မွ

ေဆာက္တည္ စစ္ယူလို႔မရေတာ့တဲ့အခါ

ငါးယူမလား ေငြသာအဓိက အေမွာင္မွာ စြမ္မိၾက

ဘာမွမစဥ္းစားမိၾကေတာ့ဘူး

အဲဒီလို နံရံေတြ ဒီထက္ နန္႔နန္႔တတ္လာေတာ့

Police Station ေတြေရွ႕ ျဖတ္ေလၽွာက္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို

အမိအရ တည္ေပးလုိက္ပံုေတြ

ေရခဲေသတၱာထဲက သစ္သီးမ်ား

ခလုတ္တစ္ခ်ိတ္ႏွိပ္၊ ေခါင္းတစ္ခ်က္ပုတ္

ေျပးဆင္းလာတဲ့ အခ်ိဳရည္ဘူးမ်ား၊ အရသာမရွိ

ေျပးရလႊားရ အရသာမရွိ

အရသာမ်ားဟာ အရသာမရွိ

အရာအားလံုး အရယူဖို႔ပဲစဥ္းစား အရသာမရွိ

လွပါရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ

အိပ္မက္ထဲကနန္းေတာ္

မိန္းမေတြဟာ

ဒ႑ာရီထဲက နတ္သမီးေတြပဲ

လမ္းေပၚမွာ

သစ္ရြက္ကေလးတစ္ရြက္ ေၾကြေနတာ

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲက

စကားလံုးေလးတစ္လံုး ျပဳတ္ထြက္ေနသလိုပဲ

ဘတ္စ္ကားေတြက

ငါတို႔ကို

ဘာတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ တင္သြား

ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ရပ္ေပးၾက

မ်ဥ္းၾကားမွာ အခင္းပြားစရာမရွိ

ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကားလည္း ရပ္ရတယ္

ေျမေအာက္မီးရထားေတြက

ငါတို႔ကို

ဘာသာစကား ၄၊၅မ်ိဳးနဲ႔ လမ္းျပ

အေလးခ်ိန္မခိုး အေလအလြင့္မရွိ

အတိအက်သယ္ယူသြားၾကတယ္

အမႈိက္တစ္စဟာ

လမ္းေပၚမွာ စလိုက္ထုိးျပသလုိထင္ရွား

သူတို႔ဘာကိုမၽွ ၿပီးစလြယ္ မပစ္(စနစ္တက်သယ္ေဆာင္

စနစ္တက်စြန္႔ပစ္)

စည္းကမ္းကိုခ်စ္ၾကတယ္

ျဖစ္ႏိုင္ရင္

သူတို႔အရိပ္ေတာင္ သူတို႔

လမ္းေပၚမွာ မစြန္းေထး မညစ္ေပေစရ

ဒီမွာ တနဂၤေႏြမ်ားဟာ ေရႊတံုးေရႊခဲ

ဒီမွာ တနဂၤေႏြမ်ားဟာ ကားတုိက္မႈမရွိ

ဒီမွာ တနဂၤေႏြမ်ားဟာ တနဂၤေႏြမ်ားေပၚခုန္တက္

ကမ္းေျခ၊ ပန္းၿခံနဲ႔ ကုန္တိုက္ေတြဆီခ်ီတက္

ပန္းခ်ီကားေတြ

တစ္ခါသံုးမီးရထားစီးခ ကတ္ျပားေပၚက

ဗင္ဂိုး၊ ေဂၚဂင္၊ မိုေနးနဲ႔ ေခတ္ေပၚ

ကမၻာေက်ာ္ ပန္းခ်ီကားေတြ

ေသြးေတာင္းလို႔

တစ္ကတ္ၿပီး တစ္ကတ္ ငါ၀ယ္ၿပီး

မစီးဘဲ သိမ္းထားမိပံုေတြ

သြားရင္းလာရင္း လမ္းေဘးမွာ၊ လူငယ္

၂ ေယာက္တည္း UNPLUGGED

ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးဝင္ဆို UNPLUGGED

ဂီတ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူငယ္နဲ႔ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕

ဘယ္ေလာက္လွသလဲ

ျမဴးဇစ္နဲ႔ယိမ္းထိုးထြက္လာတဲ့ ေရပန္းအက၊ ဟိုးအေ၀း

ငါးခန္ဓါကိုယ္နဲ႔ ျခေသၤ့မ်က္လံုးထဲက

ေျပးထြက္ပံုေဖာ္လာတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႕ စာတန္း

ေရပန္းမွာလာစိုက္ေတာ့ ငါပါးစပ္ဟမိ

ငါ့ပါးစပ္ဟာ ကမၻာႀကီးကို မိေတာ့တယ္။

ၾကယ္ေတြကုန္ေအာင္ ငါအံ့ၾသ

ေသငယ္ေဇာနဲ႔ ေမ်ာရတယ္

ကမၻာႀကီးထဲက ဒီလိုကမၻာေတြ

ဒီလိုကမၻာထဲက ဒီလို ၁၂ မ်ိဳးဟင္းခ်ိဳေတြ

ဒီလိုလူ႔အရင္းအျမစ္ေတြဆီက

ပန္းထြက္လာတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြ

ညီေလးေရ အဲဒါကို ငါဝယ္ေကၽြးခ်င္ရဲ႕

ညီမေလးေရ မင္းကို အစ္ကို၀ယ္ေပးခ်င္ပါရဲ႕

လက္ဖဝါးေပၚ

ဘြန္ဆိုင္းပင္တစ္ပင္ တက္ရပ္ေနသလို

ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းေပၚ

ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ေပါက္ေရာက္ေနပံုဟာ အံ့ၾသဖြယ္

အရင္က

မင္းတို႔ငါတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး သူျခယ္သခဲ့သမွ်

သူမေမ့ သူ႔အိမ္မွာ ငါတို႔နာမည္နဲ႔ လမ္းေတြေတြ႕ေတာ့

ငါ အံ့ၾသ

ဒါေၾကာင့္လည္း ဒါေရာက္လာတာပဲလို႔ ငါမေျပာလိုေတာ့ဘူး

အခုအခံမရွိ လွတဲ့ရင္သားေတြ

ကၽြန္းစုေတြရဲ႕ ေၾကာက္မက္ဖြက္ၾကြတက္ေနပံုဟာ

ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္

လမ္းေတြေပၚမွာ အုပ္စုမဖြဲ႕

(စေန၊ တနဂၤေႏြကလြဲရင္ သူတို႔ မပ်ံသန္း)

တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ အသြားအလာ

၄၊၅၊၆ေယာက္ မရွိ

၁ ေယာက္ခ်င္း ကမၻာႀကီးကို ရင္ဆိုင္

လက္ထဲမွာ

စာအုပ္တစ္အုပ္ သတင္းစာတစ္ေစာင္

လက္နက္ကို က်မ္းစာကို တရားဓမၼလို

ကိုင္တြယ္ရင္း

ေကြ႔ဝင္သြားလာေနၾကေပါ့ လူေတြ

လူေတြမွာ အပူေတြမရွိ၊ အနာဂတ္ကို

ခုထက္ဘယ္လို ထိုးေဖာက္တိုက္စစ္ဆင္မလဲ စဥ္းစား

စားဖို႔အတြက္ လူမျဖစ္

တစ္ေယာက္ BMW ကားစီးဖို႔

ေနာက္တစ္ေယာက္က သူေဌးႀကီးမ်ားစာရင္းဝင္ဖုိ႔

တတိယလူက

တတိယကမၻာႀကီးထဲ ၀င္ေရာက္ေဖာက္ကားဖို႔

သူတို႔ ကမၻာႀကီးကိုေဖာက္စားေနတာ

သက္ေသာင့္သက္သာ

ျမစ္ေတြလို ၿမိဳ႕ေတြလို ျမွဳပ္ထားတဲ့ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြ

တျဗဳတ္ျဗဳတ္ ျပဳတ္ထြက္ေနသလို

တစ္စကၠန္႔အတြင္း

ၾကယ္ေတြ အစုလိုက္ အစုလိုက္ ပြင့္ပြင့္ထြက္ေနသလို

ၿမိဳ႕ဟာ မဟာဂီတ

မၾကာခဏ

မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္လာတယ္

ေရာ့ခ္စတီးဝပ္လာတယ္

မက္ေဒါနား၊ ခုဆို

ဘရစ္တနီစပီးယားနဲ႔

အင္ဂ်လီနာဂ်ိဳလီတို႔ေတာင္ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ

ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းမွာ ခုနကဘာျဖစ္သြားသလဲ

ခု၊ ဒီမွာ ရၿပီ

သူတို႔လက္ထဲမွာ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကိုယ္စီနဲ႔

ဘဝကို ဘဝနဲ႔ ညီညြတ္ေအာင္

Bus Stand ေတြမွာ

အစိုးရအေဆာက္အအံုေတြမွာ

အဘိုးအဘြားေတြက တံျမက္စည္းလွည္း အမိႈက္ေတြသိမ္း

သူတို႔ရဲ႕ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကို ထိန္းသိမ္းထားတယ္

ငါတို႔ရပ္ကြက္ထဲ ဇိမ္ခံသူေဌးေတြ

ေရႊေတြညႊတ္ေနသလို

သူတို႔လည္ပင္း သူတို႔လက္အတြင္းမွာ

ေရႊေတြညႊတ္ လြတ္ေျမာက္လို႔၊

ငါတို႔သာ ငါတို႔ပညာေတြ အကုန္ရပ္ထား

အေတာင္ပံမဲ့ မိုးသားထဲပ်ံသန္း

ျပႆနာေတြ ရွင္းဖို႔

၇၃ ထပ္ ေခါင္းမိုးအထိ တက္ရတယ္

အဲဒီကတစ္ဆင့္ သံမဏိႀကိဳးလက္သန္းေလာက္နဲ႔တြယ္ဆင္း

အလ်ား ၁ဝ ေပ၊ အနံ ၃ ေပျခင္းထဲမွာ

ဘဝကိုသိပ္ထည့္၊ ေလထဲငွက္စာေကၽြးသလို

ဘဝကိုထိုးေကၽြး၊ ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ျပန္ေရြးေနသလို

ကားေတြ လူေတြ

ငါတို႔ေအာက္ကျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း

ငါ့အတြက္ ညေနခင္းေတြက်န္ပါေတာ့မလား စဥ္းစား

စဥ္းစားရင္း ငါျပဳတ္က်ေတာ့မလို ငါ ေသေတာ့မလို

ငါဟာ ငါနဲ႔ ငါ့ကမၻာထဲက လြတ္ထြက္သြားေတာ့မလို

အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ပြား

အင္ဒိုနီးရွားေတာမီးေတြေလာင္ေတာ့

ၿမိဳ႕ထဲ မီးခိုးေတြလွိမ့္ဝင္လာ အထပ္ ၇ဝေက်ာ္မွာ

ငါနဲ႔ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ

ေဘးဘီဝဲယာ ဘာတစ္ခုမျမင္ရ

ေဝဝါးေနတဲ့ အနာဂတ္ဟာ ပိုၿပီး ထူပိန္းသြားတယ္

ငါတို႔ေရွ႕မွာနံရံ အသက္နဲ႔ရင္း ထမင္းအတြက္

အဲဒီနံရံကို သန္႔ရွင္းလွပေအာင္ ျပင္ဆင္ရတဲ့ဘဝ

ခင္ဗ်ား ရဖူးပါရဲ႕လား။

ငါတို႔အိမ္မွာ ငါတို႔ဟာသခင္ ငါတို႔ဟာ ဘုရင္

ငါတို႔ဟာ ဘဝင္နဲ႔

သင္ယူစရာ၊ သတ္ေသစရာမရွိေပမဲ့

ငါတို႔ဟာ အရွင္ပဲ

ဘာအတြက္ ဘာေတြ တြက္ခ်က္ၿပီး

ဘာေတြ မက္ ဘာေတြ ဖက္လို႔

ဘာေတြ ဘယ္သူ႔ဆက္ဖို႔ ေရာက္လာသလဲ

ဒီေနရာ ငါျပန္ၾကည့္

ငါျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငါေနရာ ငါမရွိ

မရွိတဲ့ငါ့ေနရာ ငါ့မိသားစုလည္းမရွိ

ငါ့ကိုယ္ငါေစ်းကြက္ထဲထိုးသြင္း

ကၽြန္လို ကြ်န္တံဆိပ္ရင္ဘတ္ထဲ႐ိုက္သြင္း

ဒါမင့္ေၾကာင့္

မင္းအခ်စ္ မင္းေမတၱာတရား မင္းခန္ဓါကိုယ္တရားဆီက

ဘာတစ္ခုမွ စီးဆင္းမလာတဲ့အခါ

ငါအေသြးအသားနဲ႔ ငါ့အနာဂတ္ကိုေဖာက္ခ်

မင္းဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈကို

ငါက အ႐ူးလိုတုန္႔ျပန္

ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က ႐ိုက္ထုတ္လိုက္တဲ့လြင့္စဥ္မႈ

ကေလကေခ်လို ဂ်စ္ပစီလို

ပင္လယ္ဓားျပလို ကိုလံဘတ္စ္လို

ဂ်က္ေလယာဥ္ ေနာက္ေက်ာက်န္ခဲ့တဲ့ မီးခိုးတန္းလို

ငါတို႔ဟာ ထြက္သြားခဲ့ရ

ခုေတာ့ ငါျပန္လာၿပီ

ခဲလည္းမွန္၊ ဗံုးလည္းမွန္၊ အမွန္တရားကိုလည္း ထိမွန္

လစာမေပးလို႔

စိတ္ေခၚရာ မွန္ခ်က္ေတြ အထပ္လိုက္႐ိုက္ခြဲပစ္ခဲ့ရာ

စိတ္ေခၚရာ ၾကမ္းျပင္ေပၚေဆးပံုးေတြသြန္ခ်ပစ္ခဲ့ရာ

စိတ္ေခၚရာ ေတြ႕သမွ်ဝါယာေတြလွီးျဖတ္

စိတ္ေခၚရာ တရားမဝင္အလုပ္သမားေတြရွိေနပါတယ္

တရားမဝင္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕

တရားမရွိ အလုပ္ရွင္တစ္ေယာက္ကိုတိုင္တန္းရာ

ငါ့ၾကြက္သား ငါ့ကုပ္ေသြးတို႔ တစ္စက္စက္ထြက္က်ရာ

ငါ့ဂုဏ္သိကၡာ ငါ့လည္ဆံေမြးတို႔ တဖြားဖြားလြင့္က်ရာ

ငါက်ဆံုးရာ ငါ့သခၤ်ဳိင္း ငါ့စစ္ေျမျပင္က ငါကုန္းထ

အခု ငါျပန္လာေပါ့

ငါ့ေျမ ငါ့ဇာတိ ငါ့အေမ ငါ့ႏွမ ငါ့ဘဝကို ငါျပန္သိမ္းဖို႔

ငါ့ကိုယ္ငါနဲ႔ ငါ့တိုင္းျပည္ ငါျပန္ေရြးဖို႔ ငါျပန္လာခဲ့ၿပီ

ငါျပန္လာခဲ့

ဘာသာစကားမတူ ခင္ဗ်ားဘာသားနဲ႔ထုထု

ဂ႐ုမစိုက္ဘူး

က်ဳပ္စိုက္သမွ် ဓားဟာ အနီေရာင္ပဲပြင့္တယ္

ပခံုးေပါက္မွာ စိုက္ထားတဲ့ ဦးေခါင္း

ေနၾကာပန္းလို ေနကိုပဲစိုက္ၾကည့္

ထစ္ခနဲဆို

မွားသလား၊ မွန္သလား၊ အခ်ိန္မရ၊ နာရီမၾကည့္

စၿပီးဦးေဆာင္ စၿပီးၿဖိဳခြဲ

“ေရႊ”ဆိုရင္ “ရွဲ”ၾကတဲ့အရပ္က ငါျပန္လာခဲ့ၿပီ

အသက္ကို စက္ထဲပစ္ထည့္

ကိုယ့္ကိုယ္ကို နံရံထဲျမွဳပ္ပစ္ခဲ့ရာ

ေသေဘးနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ဝင့္ေဆာင့္

ေဆာက္တည္ရာမရ

ေျမေအာက္စတိုခန္းထဲမွာ

ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးကိုစုပ္တယ္

ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလွ်ာ့ပစ္တယ္

ငါးလူးငါးပ်ံ ငန္းဖမ္းသလို တေစၦပူးသလို

ဒုစ႐ိုက္အငိုက္မိ

ငါ့သူငယ္ခ်င္းက ငါ့စိတ္ကိုျဖဳတ္ထုတ္ ဆြဲႏႈတ္ခဲ့ရာ

အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ေနရာက ငါျပန္လာခဲ့ၿပီ

တခ်က္ေငး တခ်က္ထိၿမိဳ႕ႀကီးမွာ

ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေတြေပၚ မတ္တပ္အိပ္ငိုက္လိုက္ပါ

ရထားအတြင္း

အဲယားကြန္းနဲ႔ေအးေတာ့ ပါလာတဲ့

ငါ့ေက်ာပိုးအိတ္ေထာင့္ေတြက

ၾကမ္းပိုးေတြ တရြရြတက္လာတာကို ငါဖိခ်

ၾကမ္းပိုးတစ္ေကာင္မွန္းမသိေအာင္ ကာကြယ္ရ

အဲဒီလိုေနရင္း

၉၆ပါးေရာဂါနဲ႔ ငါ့ေရွ႕မွာလူတစ္ေယာက္ ေရွာ့ခ္ရ

ဘိုင္းခနဲ ရထားၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်

အေရးေပၚ ရထားလည္းရပ္၊ ရဲေတြေရာက္လာေတာ့

မေယာင္မလည္ ဘူတာထဲက ထိုးထြက္

အႏၱရာယ္ကို မ်က္ေျချဖတ္ရတယ္

အဲဒီလို က်ီးလန္႔စာစား

ၾကက္အိပ္ၾကက္ႏိုး ႐ုိးလို႔

ငါဟာအိပ္ခဲ့ ငါ့မ်က္လံုးထဲငါဝင္ကာ

ငါဟာအိပ္ခဲ့ ႏွစ္၂ဝေက်ာ္ အိမ္မွာအိပ္ခဲ့သမွ်

ဘူတာ၂ဝကိုျဖတ္ဖို႔ ငါဟာ အလုပ္ကို

ညေန ၅နာရီမွာ အိမ္ကစထြက္ ဘူတာ ၂ဝ အဖ်ားမွာ

စက္႐ံုဆီ ၄၅မိနစ္ ဘတ္စ္ကားဆက္စီး

ည ၈နာရီမွာ အလုပ္ထဲဝင္ အလုပ္ကိုစ

ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္စာအလုပ္ကို တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔စ

ည ၁၂နာရီ ၁ခ်က္မွာ Red Bull အခ်ိဳရည္တစ္ဘူးနဲ႔

မ်က္လံုးကိုတြန္းကန္ ဒီလို မတန္တဆ

မတန္တဆမရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳး

(ဘယ္လုူမ်ိဳးမွ ၃၊၄ရက္ပိုမခံ)

ငါဟာ တစ္လခံသတၱိနဲ႔ဆက္လုပ္

မနက္ ၈နာရီ ဂ်ဴတီခ်ိန္း

ငါျပန္ေတာ့ ငါ့အိမ္မွာ ၁ဝနာရီ ဘယ္သူမွမရွိ

မရွိတဲ့အခန္းမွာ စားစရာလည္းအဆင္သင့္မရွိ

ယိုင္တိယိုင္ထိုး ေရမိုးခ်ိဳး

ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ၾကက္ဥေၾကာ္ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ျပဳတ္

တစ္ခုခုနဲ႔ လည္ေခ်ာင္းထဲတြန္းခ် အိပ္ရာဝင္

မနက္ ၁၁နာရီေက်ာ္မွာ ငါဟာအိပ္ရာကိုဝင္

ေပ်ာ္သလား မေပ်ာ္သလား ငါမသိ ညေန ၅နာရီမွာ

ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ငါေတ့လြဲလြဲ

စက္ေတြက

ငါ့အိပ္ရာနဲ႔ ငါ့မိတ္ေဆြေတြကို လုယူသြားၾကတယ္

ညမွာ

စက္႐ံုရဲ႕ တဒီးဒီး ေအာ္ျမည္သံေတြ အစားခံလို႔

ငါတစ္ေယာက္တည္း တြင္းနက္ႀကီးထဲ ဝင္ခဲ့ရ

ငါတစ္ေယာက္တည္း ေန႔ခင္းတေစၦအေျခာက္ခံခဲ့ရ

စိန္ ေက်ာက္ နီလာ ပတၱျမား

ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕လမ္းမႀကီးေပၚ ငါမတက္ႏိုင္အား

ငါ့ကိုယ္ငါ ခုတ္လွဲထားရတယ္

အခုေတာ့ အဲဒီခုတ္သားစေတြ ငါျပန္ယူ

ငါ့ကိုယ္ငါစုၿပီး ငါျပန္လာခဲ့ၿပီ

ခန္ဓါမွ ဆားပြင့္ေတြတလက္လက္

ပင္လယ္က ပက္ထုတ္လိုက္တဲ့ငါး

ကႏၱရပါးစပ္ထဲ ထိုးက်သြားသလို

ငါျပန္လာခဲ့ၿပီ။

အေတာင္ပံေတြ ေတာင္ေတြနဲ႔ၿငိစြန္း

ေသြးမ်ားသြန္ဆင္းရာ

အသက္ထက္အေရးႀကီးတာ အသက္ပဲရွိ

ရွိတဲ့အသက္ေလး ဖက္နဲ႔ထုပ္ ငါျပန္လာခဲ့ၿပီ

ေက်ာက္ေဆာင္ ပင္လယ္ဓားျပ

မုန္တိုင္းနဲ႔ မိုင္းတြင္းမ်ားထြန္းကားရာ

ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ စက္ေလွတစ္စီးရဲ႕ မီးေနခန္း

ေယာက္်ားေဖာင္စီး ငါျပန္လာခဲ့ၿပီ

ငါျပန္လာေတာ့ ငါ့အေမဟာ ငါ့အသံကိုမမွတ္မိ

“ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ” အေမဟာ မ်က္ရည္ဒဏ္ရာေတြနဲ႔

“အေမ ကၽြန္ေတာ္ ဘာတစ္ခုမွ….”

အေမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ဖ်ားကို သူ႔လက္ဝါးနဲ႔ပိတ္

“ငါ့သားကို ငါျပန္ရတဲ့ေအာင္ပြဲ

အေမဘာနဲ႔လဲရမလဲ….တဲ့”

တကယ္ေတာ့

ဒါဟာ တကယ့္ေၾကာက္စရာ

ေၾကာက္တြင္းႀကီးတစ္ခုပါပဲ

ဆင္ေျခမ်ား ဆက္ရာမ်ား

အခ်က္အလက္ေဒတာမ်ား ေပးစရာမရွိ

ကၽြန္ေတာ္ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးစီးကာသြား

ေရကူးၿပီးျပန္ခဲ့ေၾကာင္း

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေခါင္းေလာင္းထိုး

ႏိႈးလိုက္႐ံုပါပဲ ။ ။

ခရမ္းျပာထက္လူ

ပိေတာက္ပြင့္သစ္၊ ၂ဝဝ၈။
ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာရွည္အခ်ိဳ႕၊ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ စာအုပ္တိုက္၊ ၂ဝဝ၉ ၾသဂုတ္။

က်ီးကန္း (ေမာင္ဖီလာ)

သူ႔အသံက ဖမ္းဆုပ္ရခက္တဲ့ ျပဒါး
သမံတလင္းေပၚ လြတ္က်သြားတဲ့ ေသနတ္တစ္လက္
သူ ထပ်ံသြားေတာ့
၀ုန္းဒိုင္းက်ဲၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့သစ္ကိုင္း
သူ႕အသားအရည္က
ပါးနပ္ဖ်တ္လတ္ျခင္း
သူ႕လက္ေမာင္းမွာ ထိုးထားတဲ့ေဆးမင္ေၾကာင္က
အမ်ိဳးကိုထိရင္ မခ်ိေအာင္နာတတ္သူ
သူ႕အသည္းႏွလံုးက
လူသြားလူလာမ်ားတဲ့ ပလက္ေဖာင္း
သူပ်ံ၀ဲေနတဲ့ အႏုပညာက
ေနဆီ လႊင့္ပစ္လိုက္ေသာ
အနက္ေရာင္ အ၀တ္စတစ္စ။     ။

(ပိေတာက္ေျမ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ – ၆၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၀၃။)

(က်ီးကန္းနဲ႔ ဘိုဟီးမီးယန္းမ်ား – ေမာင္ဖီလာ၊ ေက်ာ္ေမႊးစာေပ၊ ၂၀၀၉။)